Boda boda

Het is nog vroeg. Ik loop de gate uit en de eerste boda boda (brommertaxi) is al in zicht. Het is Henry, één van de mannen van de bodastage bij ons om de hoek. Het is net alsof al deze mannen een zesde zintuig hebben als het gaat om het vinden van klanten. Soms vraag ik me echt af of het überhaupt wel mogelijk is dat ze me al zagen. Maar goed, ik moet natuurlijk niet vergeten dat ik met mijn blanke verschijning in donker Afrika erg snel en gemakkelijk te traceren ben. Ik vertel Henry waar ik naar toe wil en na een korte discussie over de prijs, stap ik achterop.

We beginnen onze tocht naar de andere kant van de stad en daarmee begint ook mijn dagelijkse portie exercise. Voor degenen die denken dat het alleen maar een kwestie van zitten is; nee. Het is veel meer dan dat. Je moet geregeld even je benen, schouders of hoofd intrekken om te voorkomen dat één van deze lichaamsdelen gewond raakt en een beetje flexibel meebewegen is ook geen overbodige luxe in het drukke verkeer van Kampala. Mee kijken is een verstandig idee zodat je juist kunt handelen (lees: niet bovenop de driver knalt) in het geval van een noodstop. Denk aan een noodstop wanneer er bijvoorbeeld ineens een koe of geit de weg oversteekt of als een andere weggebruiker zijn voorrang pakt, terecht of onterecht. Een exercise ziet men vaak als iets gezonds maar ik vraag me af of ik mijn levensjaren verrijk wanneer we weer achter een vervoersmiddel rijden waar letterlijk zwarte smog uit komt.

Er is dus duidelijk sprake van fysieke activiteiten maar onderschat ook het mentale stuk niet; de grootste opgave is overgave. Je overgeven aan de driver, aan het verkeer en alles wat er om je heen gebeurt. Maar áls je dit kan, is het vooral genieten. Genieten van het gevoel van vrijheid, genieten van de spontane ontmoetingen onderweg en genieten van alles dat anders is en gaat dan wij gewend zijn.

Wist je bijvoorbeeld dat het hier in Oeganda helemaal niet nodig is om een verhuiswagen in te schakelen om je inboedel te verkassen? Dit kan gewoon met de boda! Geregeld zie je hele bankstellen, bedden, kasten, stoelen, matrassen en zoveel meer voorbij komen op deze brommertjes. En als het geen spullen zijn, dan zijn het wel hele families. Drie volwassen en twee kinderen past prima. En wanneer nodig vervoeren ze hun vee – in grote getalen – óok nog met zich mee.

Onderweg passeren we drie lange files, waar Henry ons behendig doorheen loodst. Ik betrap mezelf erop dat ik, in tegenstelling tot mijn eerste maanden in deze chaotische hoofdstad, nu ook zelf de gaatjes zie tussen alle (stilstaande) auto’s door en dat mijn twijfels of we er überhaupt wel tussendoor kunnen, ook afgenomen zijn. Ik ken inmiddels alle putholes in de wegen waar we geregeld overheen rijden en het valt me op als er een nieuwe is. Ik vind het bijna irritant als mijn boda driver stopt voor rood licht en als hij denkt dat de stoep alleen voor voetgangers is. Oeps.

Na een avontuurlijke rit bereiken Henry en ik de plek van bestemming en mag ik wederom weer blij zijn dat ik heelhuids aangekomen ben. Tijdens de betaling gooit hij al zijn charmes in de strijd en probeert hij toch nog wat extra geld los te peuteren. Ik hoef hem alleen maar aan te kijken met mijn ‘dacht het niet vriend-blik’ en hij weet genoeg. Hij start zijn boda en rijdt weg. Bedankt Henry, tot het volgende ritje!

Eén persoon, twee levens

Eén persoon, twee levens

Ik ben zo dankbaar dat ik kennis heb mogen maken met het Afrikaanse continent, met in het bijzonder Oeganda. Het heeft me al zo veel moois gebracht en met nog heel veel moois in het vooruitzicht, maakt me dat ontzettend gelukkig. Daar staat tegenover dat ik me soms heel verloren voel. Ik heb er namelijk een tweede thuis, maar daarmee ook een tweede leven bijgekregen en dat kan soms verdomd lastig zijn.

Ik heb ervoor gekozen om naar Oeganda te verhuizen, maar dat is iets anders dan kiezen om weg te gaan bij de mensen waar je om geeft en van houdt. Ik heb besloten om hier naar toe te gaan omdat er geen enkele andere plek op de wereld mij zo gelukkig maakt als Oeganda. Ook, of misschien wel vooral, Nederland niet.

Is voor jezelf en je eigen geluk kiezen egoïstisch? Ik denk van niet maar soms voelt het toch een beetje zo. De dochter, zus en vriendin die ik voorheen was ben ik natuurlijk nog steeds, maar wel op afstand. En afstand is een m*therf*cker. Het niet fysiek aanwezig kunnen zijn bij belangrijke momenten van de - voor mij - belangrijke mensen, geen arm om iemand heen kunnen slaan wanneer dat zo nodig is, geen lachbuien tot janken aan toe, geen spontane ontmoetingen en ga zo maar door. Dit maakt dat mijn rol voor iemand kan veranderen, terwijl er in mijn hoofd niets veranderd is. Voor mij heeft iedereen nog dezelfde rol in mijn (Nederlandse) leven en is iedereen nog even belangrijk als voorheen. In denk nog steeds aan 'mijn' mensen en wil niets liever dan dat het goed met ze gaat.

Op het moment dat ik vertrek uit Nederland is het alsof ik het leven daar op pauze zet en er zo uit stap. Wanneer ik dan weer naar Nederland kom zou ik graag de start knop weer indrukken en verder gaan waar ik gebleven was. Een mooie manier van denken maar de praktijk doet blijken dat het niet zo werkt. En hoe verdrietig ook, ik begrijp dat heel goed.

Ik wil niets liever dan alles kunnen combineren, maar als 1 persoon 2 levens leiden is onmogelijk. Dit weet ik nu. Ik kan alleen maar hopen dat de liefde die 'mijn' mensen voor mij hebben, even groot is als mijn liefde voor hen en dat die liefde ook afstand overwint, zoals het al vele andere dingen heeft overwonnen.

Ik gun het een ieder ander om zijn of haar eigen stukje geluk te vinden, waar dat dan ook mag zijn op deze verwarrende maar prachtige wereld.

Liefs,
Eva

PS. see you sunday, Holland!

The magic place called Schiphol

The magic place called Schiphol

Schiphol; daar waar het altijd weer begint. Misschien wel mijn meest favoriete plek in Nederland. Hoe fantastisch is het, gemiddeld 1100 vluchten per dag en dus nog veel meer bezoekers. Allemaal mensen met een eigen verhaal, achtergrond en bestemming. Waar zou die vrouw met die rode koffer heen gaan? En wat zou de eindbestemming van de man in pak zijn? Zou dat gezin op vakantie gaan of gaan ze familie opzoeken in het buitenland? Echt, je kan mij daar elke dag neerzetten zonder dat ik me zal vervelen. Ik ben geïntrigeerd door alles wat daar rondloopt, door alle verschillen. Mensen in allerlei soorten, maten en kleuren.

Best bijzonder hé, dat wij allemaal op dezelfde wereld wonen en dat we de mogelijkheid hebben diezelfde wereld 'zomaar' over te vliegen. Om te kunnen leren van elkaar en ervaring op te doen die je de rest van je leven met je mee draagt.

En dan is daar nog mijn verhaal. Het moment dat ik gister Schiphol binnen stapte is ook het verhaal genaamd Oeganda (weer) van start gegaan. En tien uur later zijn mijn bagage, goede moed en ik dan veilig geland op Oegandese bodem. Ik ben thuis.

Wordt weer vervolgd. Fijne dag!

Liefs,
Eva

Oeganda

Oeganda

Vier jaar geleden vloog ik voor het eerst naar Oeganda, het land dat ik nu met trots mijn tweede thuis noem. Maar waarom? Die vraag wordt mij vaak gesteld. Wat is er zo bijzonder aan Oeganda en is het echt nodig om een tweede thuis te hebben zo ver bij Nederland vandaan?

Ik geef altijd aan dat het te maken heeft met de lieve mensen, de prachtige natuur en dat ik de ‘overall vibe’ gewoon heel fijn vind. Dit is natuurlijk voldoende om gek te kunnen zijn op een land maar wat maakt die mensen nou zo lief en wat maakt die overall vibe nou zo fijn? Ik stond de afgelopen maand in Oeganda veel meer stil bij die waarom en dat heeft veel losgemaakt. Mijn hoofd zat vol van alle indrukken, gedachten en ondervindingen en ik ga mijn best doen deze in een aantal blogs te beschrijven.

In Nederland kunnen er maanden voorbij gaan zonder dat ik écht stil sta bij het leven. In Oeganda is dat nog geen dag. Oeganda laat mij steeds weer zien dat het leven niet vanzelfsprekend is en dat het belangrijk is om te waarderen wat je hebt. Zonder je daar teveel aan te hechten, natuurlijk. Want als ze in Oeganda zo gehecht zouden raken aan spullen en mensen zoals wij dat zijn, is het leven daar slecht te behappen.

Ik wordt daar soms flink met mijn neus op de feiten gedrukt en daar zit ik zeker niet altijd op te wachten. Maar ik geloof wel dat het je wat brengt en dat het je sterker kan maken. Ik ben heel goed in mezelf beschermen voor alle nare dingen die er om me heen gebeuren en dat kan in Nederland ook best gemakkelijk. Maar hoe lang kan ik dat nog doen? Ik weet dat er een moment gaat komen dat dat niet meer kan, omdat iets heel dichtbij komt bijvoorbeeld. Op zo’n moment zou ik willen dat ik daar ook verdrietig om mag zijn maar dat ik tegelijkertijd wel voel dat ik door moet, dat het leven doorgaat. Dat kan ik van niemand beter leren dan van de Oegandezen.

Veel mensen in Oeganda zijn aan het overleven, dat is iets anders dan leven. Dat betekent dat je je specifiek bezig houdt met de basisbehoeften van de mens en dat je tevreden bent wanneer je die behoeften hebt kunnen bevredigen. En hoe cliché ook; de meeste mensen daar zijn echt gelukkig. Niet altijd maar op zoek naar meer of beter. Want daar bereik je, naar mijn idee, ook geen echt geluk mee. De sleutel naar geluk zit hem in het dóen. Als een Oegandees zin heeft om te dansen midden op straat, dan doet een Oegandees dat. Als een Oegandees zin heeft om met een kerstmuts op rond te lopen, dan doet een Oegandees dat. Als een Oegandees zin heeft om te slapen tijdens werk, dan doet een Oegandees dat. En dit alles zonder dat er ook maar iemand bezig is met oordelen. Ik denk dat vooral dát maakt dat de overall vibe zo fijn is en de mensen zo lief zijn. Ik voel dat ik kan doen en laten wat ik wil en dat mijn omgeving daar oke mee is, dat brengt een heel vrij gevoel met zich mee en dat gevoel is prettig om mee te leven. Misschien schaf ik ook die kerstmuts wel aan.

Natuurlijk zijn er ook wrijvingen onderling, vindt niet iedereen elkaar leuk en worden er elkaar dingen niet gegund; that’s part of life. Maar, zonder zich al te veel te hechten, zijn de mensen daar over het algemeen wel echt samen. Er wordt zorg gedragen voor elkaar en alles wordt gedeeld. Sharing is caring. Dit stukje samen leven is wat ik vanuit Nederland niet zo ken maar het is mooi om te zien en ik voel me er prettig bij. Alhoewel ik me soms ook ontzettend ongemakkelijk kan voelen wanneer ik iets aangeboden krijg van iemand die letterlijk niets te makken heeft. Het leven kan zo oneerlijk en tegenstrijdig zijn, maar ook zo bijzonder en mooi.

Ik val bijna nooit in slaap met de blije gedachte dat ik ook vandaag weer gegeten heb. Of dat ik ook vandaag weer van geluk mag spreken dat ik een dak boven mijn hoofd, een baan en een auto heb. Hier niet tenminste, daar wel. Daar denk ik geregeld aan wat ik heb, helemaal vergeleken met de gemiddelde Oegandees. Daar wordt ik soms zelfs een beetje naar van. Waarom heb ik dat allemaal wel, waarom is dat normaal voor mij? Ook dat is iets waar ik mee moet leren leven. Ik heb het nou eenmaal getroffen omdat mijn wiegje in Nederland stond en dát waarderen en anderen helpen waar nodig is het minste wat ik kan doen. En dat gá ik doen.

En nee, dat ik daar zo mijn plek gevonden heb betekent niet dat ik vanaf oktober alleen nog maar op blote voeten door het leven ga of dat ik ga wonen in een hutje zonder stroom. Ik kan daar nog steeds zeiken als het regent en ik vind het ook nog steeds irritant als er weer eens iemand te laat komt. Verder besef ik me heel goed dat ik Oeganda niet ga redden met mijn werkzaamheden, dat kan ik helemaal niet en ik weet ook niet of ik dat moet willen. Want ik zou het beter weten? Want hoe wij hier leven is beter dan hoe ze daar leven? Ik vraag het me sterk af. Ik geloof in de perfecte tussenweg, een combinatie van beide werelden. Maar dat is een onderwerp voor de volgende keer.

Wordt vervolgd, sula bulungi!

Liefs,

Eva