evaravenhorst.reismee.nl

Oeganda

Oeganda

Vier jaar geleden vloog ik voor het eerst naar Oeganda, het land dat ik nu met trots mijn tweede thuis noem. Maar waarom? Die vraag wordt mij vaak gesteld. Wat is er zo bijzonder aan Oeganda en is het echt nodig om een tweede thuis te hebben zo ver bij Nederland vandaan?

Ik geef altijd aan dat het te maken heeft met de lieve mensen, de prachtige natuur en dat ik de ‘overall vibe’ gewoon heel fijn vind. Dit is natuurlijk voldoende om gek te kunnen zijn op een land maar wat maakt die mensen nou zo lief en wat maakt die overall vibe nou zo fijn? Ik stond de afgelopen maand in Oeganda veel meer stil bij die waarom en dat heeft veel losgemaakt. Mijn hoofd zat vol van alle indrukken, gedachten en ondervindingen en ik ga mijn best doen deze in een aantal blogs te beschrijven.

In Nederland kunnen er maanden voorbij gaan zonder dat ik écht stil sta bij het leven. In Oeganda is dat nog geen dag. Oeganda laat mij steeds weer zien dat het leven niet vanzelfsprekend is en dat het belangrijk is om te waarderen wat je hebt. Zonder je daar teveel aan te hechten, natuurlijk. Want als ze in Oeganda zo gehecht zouden raken aan spullen en mensen zoals wij dat zijn, is het leven daar slecht te behappen.

Ik wordt daar soms flink met mijn neus op de feiten gedrukt en daar zit ik zeker niet altijd op te wachten. Maar ik geloof wel dat het je wat brengt en dat het je sterker kan maken. Ik ben heel goed in mezelf beschermen voor alle nare dingen die er om me heen gebeuren en dat kan in Nederland ook best gemakkelijk. Maar hoe lang kan ik dat nog doen? Ik weet dat er een moment gaat komen dat dat niet meer kan, omdat iets heel dichtbij komt bijvoorbeeld. Op zo’n moment zou ik willen dat ik daar ook verdrietig om mag zijn maar dat ik tegelijkertijd wel voel dat ik door moet, dat het leven doorgaat. Dat kan ik van niemand beter leren dan van de Oegandezen.

Veel mensen in Oeganda zijn aan het overleven, dat is iets anders dan leven. Dat betekent dat je je specifiek bezig houdt met de basisbehoeften van de mens en dat je tevreden bent wanneer je die behoeften hebt kunnen bevredigen. En hoe cliché ook; de meeste mensen daar zijn echt gelukkig. Niet altijd maar op zoek naar meer of beter. Want daar bereik je, naar mijn idee, ook geen echt geluk mee. De sleutel naar geluk zit hem in het dóen. Als een Oegandees zin heeft om te dansen midden op straat, dan doet een Oegandees dat. Als een Oegandees zin heeft om met een kerstmuts op rond te lopen, dan doet een Oegandees dat. Als een Oegandees zin heeft om te slapen tijdens werk, dan doet een Oegandees dat. En dit alles zonder dat er ook maar iemand bezig is met oordelen. Ik denk dat vooral dát maakt dat de overall vibe zo fijn is en de mensen zo lief zijn. Ik voel dat ik kan doen en laten wat ik wil en dat mijn omgeving daar oke mee is, dat brengt een heel vrij gevoel met zich mee en dat gevoel is prettig om mee te leven. Misschien schaf ik ook die kerstmuts wel aan.

Natuurlijk zijn er ook wrijvingen onderling, vindt niet iedereen elkaar leuk en worden er elkaar dingen niet gegund; that’s part of life. Maar, zonder zich al te veel te hechten, zijn de mensen daar over het algemeen wel echt samen. Er wordt zorg gedragen voor elkaar en alles wordt gedeeld. Sharing is caring. Dit stukje samen leven is wat ik vanuit Nederland niet zo ken maar het is mooi om te zien en ik voel me er prettig bij. Alhoewel ik me soms ook ontzettend ongemakkelijk kan voelen wanneer ik iets aangeboden krijg van iemand die letterlijk niets te makken heeft. Het leven kan zo oneerlijk en tegenstrijdig zijn, maar ook zo bijzonder en mooi.

Ik val bijna nooit in slaap met de blije gedachte dat ik ook vandaag weer gegeten heb. Of dat ik ook vandaag weer van geluk mag spreken dat ik een dak boven mijn hoofd, een baan en een auto heb. Hier niet tenminste, daar wel. Daar denk ik geregeld aan wat ik heb, helemaal vergeleken met de gemiddelde Oegandees. Daar wordt ik soms zelfs een beetje naar van. Waarom heb ik dat allemaal wel, waarom is dat normaal voor mij? Ook dat is iets waar ik mee moet leren leven. Ik heb het nou eenmaal getroffen omdat mijn wiegje in Nederland stond en dát waarderen en anderen helpen waar nodig is het minste wat ik kan doen. En dat gá ik doen.

En nee, dat ik daar zo mijn plek gevonden heb betekent niet dat ik vanaf oktober alleen nog maar op blote voeten door het leven ga of dat ik ga wonen in een hutje zonder stroom. Ik kan daar nog steeds zeiken als het regent en ik vind het ook nog steeds irritant als er weer eens iemand te laat komt. Verder besef ik me heel goed dat ik Oeganda niet ga redden met mijn werkzaamheden, dat kan ik helemaal niet en ik weet ook niet of ik dat moet willen. Want ik zou het beter weten? Want hoe wij hier leven is beter dan hoe ze daar leven? Ik vraag het me sterk af. Ik geloof in de perfecte tussenweg, een combinatie van beide werelden. Maar dat is een onderwerp voor de volgende keer.

Wordt vervolgd, sula bulungi!

Liefs,

Eva

Reacties

Reacties

Lisa Van Heel

Heel mooi!

Desiree

Mooi geschreven, maar wat gaat ik je missen :(

Nick

Mooi geschreven. Je kan zo in een tijdschrift!

Anne Marie

Prachtig Eva. Ik wens je alle geluk.

Gerard v d Heijden

Mooi geschreven Eva, ben trots op je

Corinne

Lief en wijs nichtje!

Anja

Herkenbaar Eva. Zo is t. Veel plezier in het mooie Uganda en doe ze de groeten van Scott en mij x

Mariska

Mooi geschreven!

Albert

Enjoy life

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!